İçimde bir kor var, ne sönüyor ne tam yanıyor; öylece asılı duruyor göğsümün ortasında.
O geceden beri beynimin içindeki o kadın hiç uyumuyor, gözlerini dikmiş bana bakıyor. Pavyonun loş ışıkları altında, buzlu bir camın ardında hayatı bekleyen Ayten, kendi "makamında" geçmişin hesabını açıyor. Terk edilişlerin, pavyon kulislerindeki dostlukların ve avuçlarından kayıp giden heveslerin hikayesi bu. Ancak asıl mesele, Ayten’in o güne kadar adını koyamadığı öfkesinin, bir gün o tuvalet camı gibi tuzla buz olması. O cam kırıldı bir kere; artık ne Ayten eski Ayten, ne de dünya eski dünya.